Ik rolde als moeder vanaf het schoolplein de vrouwenwereld in

Ik ben Fatima. Mijn ouders komen uit Marokko. Zelf ben ik geboren en getogen in de Utrechtse wijk Lombok, maar woon inmiddels alweer 15 jaar in Overvecht. Ik ben dertien jaar getouwd en trots op mijn mooie gezin. Ik heb in de zorg met terminale patiënten gewerkt. Dat is mooi werk, maar emotioneel zwaar. Nadat ik moeder werd, kwamen die emoties zo hard binnen dat ik ze ook mee naar huis nam.
Toen ben ik gaan zoeken naar iets waarmee ik mensen kan empoweren.

In 2007 begon ik als vrijwilliger voor Stichting Al Amal bij meidenclubs in de buurthuizen. Daarna rolde ik als moeder zo vanaf het schoolplein de vrouwenwereld in. Ik hield mij steeds meer bezig met hulp bieden aan vrouwen op het gebied van taal en administratie. In Overvecht merkte ik dat veel vrouwen in de wijk behoefte hebben aan meer zelfstandigheid. Ze willen zelf dingen kunnen. Het geeft mij voldoening om hen daarbij te helpen.

In het begin dachten veel vrouwen dat ik voor de gemeente werkte. Dat ik er als vrijwilliger gewoon voor mensen ben, was voor hen iets nieuws. Nu is het veel duidelijker wat vrijwilligerswerk inhoudt. Je doet het je belangeloos, vanuit je hart. Niet omdat het moet, maar omdat je het wil. Ik word blij als ik anderen kan helpen.

Mijn vader zei altijd: “Een ander helpen, moet. Want als je anderen nooit hebt geholpen, krijg je ook geen hulp wanneer je die zelf een keer nodig hebt”. Het werd ons dus met de paplepel ingegoten dat we elkaar in de samenleving moeten helpen. Mijn leven is dan ook een opeenvolging van vrijwilligerstaken, waar ik altijd weer voldoening uit haal. Ik wil graag iets betekenen. Ik ben moslima en als ik overlijd dan wil ik kunnen uitleggen wat ik heb betekend voor mensen. Niet iedereen die ik ondersteun kan zich dankbaar uiten, bijvoorbeeld doordat iemand erg ziek is. Ook kom je soms in ingewikkelde gezinssituaties terecht. Toch weet ik dat ik gewaardeerd word. Bovendien krijg ik, waar dat nodig is, begeleiding vanuit Al Amal. Ik reflecteer vaak op mijn werk en verplaats mij zoveel mogelijk in de situatie van de personen of gezinnen die ik help. Het grootste compliment dat ik kan krijgen is dat God dankbaar is.

Vrijwilligerswerk is voor mij een 60-jarige vrouw helpen de kaart van haar dochter te lezen of een brief van de gemeente te begrijpen. Maar ook kinderen helpen veilig op te groeien, gezinnen kansen bieden en mensen soms letterlijk de deur uit helpen. Vrijwilligerswerk betekent je waardevol voelen en door een kleine bijdrage van jezelf anderen grote stappen zien maken.

*Fatima is een fictieve naam. De vrijwilligster heeft ervoor gekozen haar verhaal geanonimiseerd te delen.