PREMIUM AD.nl – gepubliceerd op Florine Nesselaar.
Groente en fruit wassen met chloor en azijn, je hele huis verven en het trappenhuis mijden. Allemaal uit angst voor het coronavirus. Door een taalbarrière krijgen meerdere Utrechtse vrouwen niet de juiste informatie over de coronamaatregelen en weten ze niet wat ze moeten doen. ,,Er heerst veel angst”, vertelt Marzouka Boulaghbage (53).
De telefoon van Marzouka Boulaghbage, oprichtster van de Utrechtse stichting Al Amal en sociaal makelaar bij stichting Dock, staat geen moment stil deze dagen. Ze krijgt tientallen berichten per uur binnen van Utrechters die eenzaam of angstig zijn, behoefte hebben aan een luisterend oor of aan praktische hulp tijdens de coronacrisis.
Dat veel vrouwen in Utrecht de Nederlandse taal niet goed spreken, blijkt een groot probleem tijdens deze crisis. ,,Zo heeft een mevrouw haar hele huis geverfd, omdat ze dacht dat corona daardoor weg zou gaan. Een andere vrouw mijdt het trappenhuis van haar flat, omdat daar corona zou zijn. En weer een andere vrouw wast haar groente met chloor en azijn. We hebben nu een WhatsApp-groep met Turkse en Marokkaanse vrouwen en de voorlichter van de GGD. Die legt hen bijvoorbeeld uit waarom het niet nodig is fruit en groente in een vaatwasser te doen en dat het heel slecht is fruit en groente schoon te maken met chloor.”
Tijd tekort
Ik hoor dat mensen meer tijd hebben gekregen tijdens de coronacrisis, maar ik kom tijd tekort. Sinds de coronacrisis is uitgebroken, is het constant drukke leven van Boulaghbage nog drukker geworden. ,,Ik hoor om mij heen dat mensen meer tijd hebben gekregen tijdens de coronacrisis, maar ik kom tijd tekort. Mijn dagen staan in het teken van mensen helpen, want iedere dag weer krijg ik schrijnende vragen binnen.” Boulaghbage laat een bericht zien van een oudere mevrouw, die zes weken binnen zat omdat haar kinderen niet wilden dat ze naar buiten ging, uit angst voor besmetting. ,,De mevrouw had veel pijn aan haar gewrichten omdat ze niet meer bewoog. Ik bood haar een luisterend oor en gaf haar het advies af en toe naar buiten te gaan zodat ze in beweging zou blijven. Dat doet ze nu, ze loopt dagelijks even een rustig rondje om haar huis.”
Van Marokko naar Kanaleneiland
Het helpen van iedereen die haar nodig heeft, is voor Boulaghbage al bijna 34 jaar dagelijkse kost. Op haar 18de verhuisde ze, net getrouwd en hoogzwanger, vanuit Marokko naar Kanaleneiland. Toen haar aanstaande echtgenoot haar ten huwelijk vroeg, was haar antwoord ‘ja, maar alleen als ik kan blijven leren en studeren’. ,,Toen ik in 1986 aankwam in Nederland, sprak ik geen woord Nederlands.” Na een maand in Nederland beviel ze van haar eerste kind. ,,Ik moest een buurmeisje meenemen naar het consultatiebureau, om te vertalen. Dat was het moment dat ik besloot: ‘Dit moet ik zelf kunnen.’ Toen ben ik heel hard gaan studeren en taallessen gaan volgen.”Boulaghbage stopte niet met leren na de taallessen. Ze volgde een opleiding tot medisch receptioniste en kreeg een baan bij het UMC. ,,Ik ben daarna een lerarenopleiding gaan volgen, dat had ik in Marokko ook gedaan. Toen kreeg ik een baan bij het ROC Midden Nederland en gaf ik Arabische les aan een groep vrouwen uit Kanaleneiland. Zo kwam ik met andere Marokkaanse vrouwen in contact. Binnen drie maanden groeide deze groep van zes vrouwen uit tot een groep van ruim honderd vrouwen. Daarna gaf ik inburgeringscursussen aan Turkse en Marokkaanse vrouwen die naar Nederland kwamen voor gezinshereniging.”
Stichting Al Amal
Veel vrouwen hadden te maken met huiselijk geweld. Bij mij kwamen ze hun hart luchten. Al snel bleek dat de vrouwen ook naar haar lessen kwamen om contacten op te doen met andere vrouwen uit de wijk en om vragen te kunnen stellen over de opvoeding van hun kinderen. ,,Ik luisterde naar de vrouwen, maakte afspraken voor ze met instanties en ging vaak mee naar de afspraken als vertaler. Veel vrouwen hadden te maken met huiselijk geweld en konden hun angst en verdriet nergens kwijt. Bij mij kwamen ze hun hart luchten.”
Verschillende organisaties, scholen en de wijkagent wilden graag samenwerken met Boulaghbage. ,,Ik had een soort brugfunctie tussen bewoners en instanties. De gemeente adviseerde mij een stichting op te richten, zodat we onze werkzaamheden meer zichtbaar konden maken in de stad. Zo ontstond Al Amal, vernoemd naar mijn dochter en in het Nederlands betekent het de hoop.”
‘Moederrol’
,,Ik zet mij in voor de laagste groep in de maatschappij. Die doelgroep wordt vaak niet gezien en schreeuwt zelf niet om hulp. Ik ben zeven dagen per week mensen met elkaar aan het verbinden.” Boulaghbage helpt de vrouwen onvoorwaardelijk. ,,Ik hoor vaak van mensen dat ik hun ‘moeder’ ben in deze coronatijd, daar krijg ik kippenvel van. Ik wil mensen moed geven, maar voel mij ook wel eens verloren. Ik heb zes mensen in mijn omgeving verloren aan het coronavirus. Dat doet pijn, maar ik wil overeind blijven voor hulpbehoevenden. Het wordt steeds drukker, de hulpvragen stromen binnen: mond-tot-mondreclame gaat hard. Ik doe het graag, maar mijn lichaam is moe.”
Verandering
Boulaghbage vertelt ondanks haar vermoeidheid het werk voor Al Amal altijd te blijven doen. ,,Via de stichting zijn veel werelden van vrouwen enorm verruimd. Zo mochten sommige Turkse en Marokkaanse vrouwen voorheen niet naar buiten, laat staan naar cafés of Ikea. Nu neem ik diezelfde vrouwen zelfs mee naar Texel of Amsterdam. Mannen beginnen de stichting meer en meer te vertrouwen.”,,Veel verhalen zijn extreem schrijnend. Maar juist omdat die verhalen met mij worden gedeeld, kan ik vrouwen helpen en een nieuwe wereld openen. Sommige vrouwen hebben mede dankzij onze hulp een eigen bedrijfje. Op die manier zijn ze niet meer afhankelijk van het zakgeld van hun man en hebben ze echt iets voor zichzelf. Veel van de vrouwen namen ooit deel aan een van mijn cursussen en hebben nu een betaalde baan. Ik ben enorm trots.”
